9. „Bo chcieć to móc. Nic poza tym jak na razie się nie liczy”. 9

no witam wszystkich na moim blogu!
Mam nadzieję, że grzecznie czekaliście na kolejny rozdział mojej pokręconej produkcji:)
Nie będę się tutaj rozleniwiać. Jeżeli będzie coś pilnego do zakomunikowania wtedy podam komunikat w oddzielnym wpisie, a póki co nie przynudzam i  zapraszam do czytania!
A!! No i tak: kolejny rozdział przy sprzyjających wiatrach powinien się pojawić: 27-29 grudnia.
*********************************************************************

W gabinecie nastała cisza. Katsuyoshi zerkał na mnie zgięty w pół. Szok z jego oczu ustępował. Wyprostował się.

- Masz zmienić wybór.- Powiedział krótko i stanowczo.

- Nie zmienię go.

- Masz go zmienić!

- Nie zmienię go!

- NAOKI!!!- Ryknął uderzając pięścią o blat stołu. Podskoczyłem.

- Nie zmienię go.- Powiedziałem cicho.

- Nie pozwolę ci wysłać tego zgłoszenia.- Powiedział zabierając je z podłogi i zgniatając je
w rękach. Drgnąłem.

- Ale ja…

- Mówię chyba wyraźnie!- Znowu krzyknął. Ktoś zapukał do drzwi. Na pewno żaden uczeń ponieważ nie wiedzą gdzie znajduję się jego gabinet. Drzwi bez słowa otworzyły się i do środka weszły dwie osoby. Znałem je już. Yuke i Torazo. Oboje z oddziału Suyo.

- Kat…

- Poczekajcie na zewnątrz.- Powiedział chłodno.

- Głupi Suyo.- Powiedziała dziewczyna siadając na kanapie. Spojrzałem na nią jak na wariatkę. Mój Opiekun wypuścił tylko głośno powietrze.

- Co znowu??-Zapytał. Dziewczyna położyła na stole dwie koperty z państwową pieczęcią. Torazo stanął za nią. Na jednej z kopert widniało moje imię na drugiej mojego Opiekuna.- Co to?

- Nie wiem. Dostaliśmy to i kazali nam to do was dostarczyć.- Powiedziała dziewczyna.- A że nie znam tego całego Naokiego to Torazo powiedział, że pójdzie ze mną bo wie kto to jest. Więc możecie go tutaj zawołać?- Zapytała. Podniosłem niepewnie rękę do góry.

- Etto. To ja.- Powiedziałem. Katsuyoshi podniósł swoją kopertę do góry. Rzucił mi moją. Otworzyłem ją chociaż i tak wiedziałem co tam było napisane.

W związku z nadesłanym przez pana w ostatnim czasie zgłoszeniem wyrażamy zgodę na kształcenie się przez pana w wybranym przez siebie zawodzie. Resztę wytycznych dotyczących dalszego kształcenia otrzyma pana Opiekun.

Coś tam dalej jeszcze było ale nie doczytałem uchylając się przed lecącym w moją stronę kubkiem. Katsuyoshi łypał na mnie gniewnie.

- Jakim prawem się pytam?!- Wydarł się na mnie. Nawet Torazo skrzywił się przy tym delikatnie.

- Wiedziałem, że Sensei się na to nie zgodzi.- Wyjaśniłem wstając z fotela kiedy i on to zrobił. Okrążyłem swój fotel pozwalając aby był pomiędzy mną a moim Opiekunem.

- NAAAAAAOOOOOKIIIIIIIIII!!!!!!!!!- Przeskoczył przez mój fotel (!!!). Uciekłem przed jego wyciągniętą ręką. Podbiegłem do jego biurka i złapałem w ręce doniczkę z jego beniaminkiem.

- Nie zbliża się do mnie sensei.- Powiedziałem. Zrobił kilka kroków do przodu. Uniosłem doniczkę nad ziemią.- Po go upuszczę!- Krzyknąłem. Zaśmiał się ale przystanął.

- Za chwilę zemdlejesz.- Powiedział drwiąco. Pokiwałem głową. Miał rację już mi się robiło niedobrze. Pokiwałem przecząco głową starając się utrzymać powieki szeroko otwarte.

- Nie dbam o to! Przynajmniej… przynajmniej nie wyjdę z aż tak poobijanym ryjem jak ostatnio!- Krzyknąłem opierając się delikatnie o jego biurko. Podparłem się ręką dla złapania równowagi. Poczułem pod nią coś zimnego. Wziąłem to w ręce i spojrzałem na to. Nóż do papieru.

- Naoki! Odłóż to!- W oczach mojego Opiekuna pojawiła się panika.

- Cofnij…- Zachwiałem się. Odłożyłem beniaminka na miejsce i pobiegłem do łazienki. Upadłem na kolana. W dłoniach nadal ściskałem srebrny nożyk. Poczułem na swojej zimnej dłoni czyjąś ciepłą rękę. Spojrzałem na nią. Mała, delikatna rączka. Musiała należeć do Yuke.

- Spokojnie. Poluźnij uścisk.- Powiedziała spokojnym głosem. Zapragnąłem odepchnąć ją z całej siły od siebie.- Nic się nie dzieje. Oddaj.- Dodała. Upuściłem nóż na podłogę. Sięgnęła go ale nie odeszła.

- Idź.- Powiedziałem i chwile później zwracałem już do toalety. Zamknęła drzwi. Myślałem, że wyszła do gabinetu ale znowu położyła mi swoją rękę na mojej ręce.

- Oddychaj spokojnie.- Powiedziała. Zakaszlałem nie wiedząc czy śmiać się czy żygać.

- Odejdź.- Powiedziałem. Pokręciła przecząco głową. Co za uparte babsko! Usiadłem na podłodze opierając plecy o ścianę.- Naprawdę taki miły i przyjemny widok oglądać jak ktoś wymiotuję.- Zadrwiłem cicho pod nosem. Pokręciła przecząco głową.

- Musisz dbać o swoje zdrowie.- Powiedziała. Spojrzałem na nią wybałuszając oczy. Mówiła poważnie. Jej mina na to wskazywała.  Zawyłem śmiechem opierając twarz o spłuczkę. Uniosłem się na chwiejnych nogach.- Powinieneś dać się przebadać jakiemuś medykowi czy coś.- Dodała. Opukiwałem w tym momencie usta. Zachłysnąłem się wodą. Pokręciłem przecząco głową.

- Uh…uh… hahahahaha!!! O nie!! Ja nie!! Hahahahaha!! Nie mogę!!! HAHAHAHAHAA!!- Śmiałem się głośno wchodząc ponownie do gabinetu. Trzymając się za brzuch zabrałem swoją torbę
i list. Śmiejąc się złapałem za klamkę.

- Naoki. A ty dokąd?- Zapytał mój Opiekun. Spojrzałem na niego. Koło niego stała Yuke. Spojrzałem na nią.

- HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!!!!!!!!!!- Zawyłem śmiechem jak głupi. Do moich oczu naleciały łzy. Nie mogłem oddychać. Już mnie brzuch bolał. Zacząłem uderzać pięścią w ścianę zgięty w pół. Pokręciłem przecząco głową i bez słowa (raczej z głośnym brechem) wyszedłem z jego gabinetu.

^^~^^

Siedziałem u siebie w pokoju nad książką z M.A-logi. Musiałem przeczytać dwa ostatnie tematy. Katsuyoshi bardzo lubi wyrywkowo zadawać pytania na temat tego co się działo nawet dwadzieścia lekcji wstecz. Przeciągnąłem się w starym wiklinowym fotelu rozglądając się jednocześnie po swoim pokoju. Jednoosobowe łóżko okryte starym, połatanym kocem leżało przy oknie. Naprzeciwko okna znajdowała się ściana z drzwiami przy których postawiłem biurko własnej roboty. Koło biurka znajdowała się jedna szafa i komoda z szufladami. Drewniana podłoga. Postrzępiony dywan. Stojąc naprzeciwko okna po prawo znajdował się owy wiklinowy fotel w którym siedziałem. Obok niego mały stolik (tak mogę to nazwać). Naprzeciwko mnie piętrzyły się masy książek i zeszytów poukładanych równo w kilkanaście wieżyczek.

Mój mundurek wisiał na wieszaku na szafie.

- Nao. Ktoś do ciebie.- Gihei zajrzał do mojego pokoju. Spojrzałem na niego.

- Już idę.- Powiedziałem. Pokiwał przecząco głową.

- To nie będzie potrzebne.- Drzwi otworzyły się szerzej. Otworzyłem szerzej oczy wstrzymując na chwilę oddech. - Dziękuje. Możesz nas zostawić samych.- Dodał mój Opiekun
i zamknął za sobą drzwi. Rozejrzał się szybko po pomieszczeniu. Jego wzrok zatrzymał się na książce jaką trzymałem na kolanach.

- Sensei…?- Zapytałem. Spojrzał na mnie po czym usiadł na moim łóżku.

- Nie tego się spodziewałem kiedy wchodziłem tutaj do góry.- Przyznał ponownie rozglądając się po moim pokoju.

- Jeżeli coś się nie podoba to proszę wyjść.- Odpyskowałem zamykając książkę. Odłożyłem ją na bok. Znowu spojrzał na książkę.

- Rzadki widok widzieć ciebie nad książką.- Powiedział.

- Nie tyle nad książką co przy nauce.- Poprawiłem go. Uśmiechnął się.

- Fakt.- Przyznał. Wypuścił głośno powietrze. Etap słodkich słówek mamy już za sobą. Teraz przechodzimy do sedna sprawy.- Słuchaj Naoki…

- Jeżeli chcę pan prosić mnie o napisanie podania odwołującego to proszę w tej chwili wyjść.

- Powiedz mi dlaczego wybrałeś ten zawód?

- Kazał mi Sensei pomyśleć, poczytać o każdym z zawodów o wszystkim.- Skrzywiłem się.- Robiłem nawet jakieś głupie psychotesty z preferencjami zawodowymi i wyszło mi że to powinno być to. I jak zacząłem o tym czytać już nic więcej mnie nie interesowało.

- Wiesz, że to inny rodzaj medyka.

- Wiem.

- Nie będzie cię w domu nawet przez kilka miesięcy.

- Wiem.

- Dzieciaki z Brutusa zostaną pozostawione same sobie.

- Wiem.

- Nie martwisz się o nie?

- O to proszę się nie martwić.

- Będziesz musiał się użerać z Ryu.

- Wiem.

- Nie przeszkadza ci to??

- Dam radę.

- Będziesz mieć styczność z roślinami i zwierzętami.

- Wiem.

- Magów…- Urwał przyglądając się dokładnie mojej twarzy. Wypuściłem głośno powietrze. Spojrzałem na niego uśmiechając się delikatnie.

- Wiem.

- Dziewczynę ze zdjęcia.- Ciągnął to dalej.

- Wiem.

- Będziesz kiedyś postawiony pod murem, zdołasz jej pomóc?

- Jeżeli tak mi rozkażą.- Powiedziałem. Znowu wypuścił głośno powietrze. Wyciągnął moje zgłoszenie które rano pogniótł z kieszeni i wyprostował je.

- Imię: Naoki. Wiek: Lat szesnaście. Numer i nazwa wybranego zawodu: 00-2001-> Medyk. Łowca.- Przeczytał na głos. Kiwnąłem twierdząco głową kiedy na mnie spojrzał.- Trzymaj.- Dodał i podał mi jakąś zgiętą kartkę. Wziąłem ją niepewnie. Spojrzałem na nią wybałuszając oczy.

- To jakieś żarty??

- Nie. Póki nie wyjdziesz z tej grupy szkolnej i nie przejdziesz na poziom 4 będziesz miał taki plan lekcji.- Powiedział. Jeszcze raz spojrzałem na swój „nowy plan”. On był przerażający!!

Lp	Poniedziałek	Wtorek	Środa	Czwartek	Piątek
1.	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	ETYKIETA
2.	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	MATEMATYKA
3.	UKSZTAŁTOWANIE TERENU	EPTA	MA-logia	UKSZTAŁTOWANIE TERENU	FIZYKA
4.	MA-logia	UKSZTAŁTOWANIE TERENU	ANATOMIA	ANATOMIA	CHEMIA
5.	MA-logia	MA-logia	UKSZTAŁTOWANIE TERENU	ANATOMIA	PLASTYKA
6.	HPIPK	MA-logia	BIOLOGIA	UKSZTAŁTOWANIE TERENU	MUZYKA
7.	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	EPTA	HPIPK	PISANIE
8.	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	CZYTANIE
9.	ANATOMIA	BIOLOGIA	GIMNASTYKA	GIMNASTYKA	KARTOGRAFIA
10.				****	****

- Przecież ja w szkolę spędzę połowę swojego życia.- Powiedziałem załamany. Zaśmiał się cicho.- Wyśmiał mnie Sensei.

- Nie. Tylko się uśmiechnąłem.- Zaprzeczył.

- Nie prawda. Jeżeli Sensei wybucha śmiechem to właśnie w ten sposób. Inaczej Sensei nie potrafi.- Poprawiłem go. Spoważniał.

- Widzę, że dobrze mnie poznałeś.

- Ciche dni jakie miałem okazje z Sensei’em przeżyć nauczyły mnie tego i owego.- Przyznałem. Przyglądał mi się.

- Nie wnikam.- Odpowiedział po chwili milczenia.- Ale dam ci taką szaloną radę. Jeżeli chcesz jak najszybciej wyjść z tego tematu to po prostu jak najszybciej wbijaj na wyższy poziom szkolny.

- A tam dowalą mi jeszcze więcej tej nauki.

- Nie martw się. Wtedy będziesz miał tylko 5 przedmiotów potrzebnych ci do zdania egzaminu. Których będziesz się uczył przez dwa dni szkoły. A resztę dni praktyka.

- Trzy.

- Pięć.

- Jak pięć jak trzy.- Poprawiłem go.

- Na czwartym poziomie uczysz się cały tydzień.

- Zero wolnego?

- Zero.

- Wcale a wcale mi się to nie podoba.

- NAO!!- Doi krzyknął z dołu. Otworzyłem drzwi ale nie wyszedłem z pokoju.

- TAK?!

- Dawaj na dwór!! Gramy w kosza!!

- Kto gra?!

- Ja, Gihei, Izo, Jou, Isei, Jiro, Hideki, Go, Goro, Fukusaburu, Toichi, Shun i Tokaji!!- Krzyknął. Uniosłem brwi do góry.

- Toichi, Shun i Tokaji też?- zapytałem zaskoczony. Przecież ostatnio szlaban zarobili za słabe wyniki w egzaminach.

- Udało im się wywalczyć dwie godziny czasu. No dawaj!!!- Krzyknął. Spojrzałem za siebie na swojego Opiekuna. Wstawał właśnie z łóżka.

- Idź.- Powiedział. Kiwnąłem twierdząco głową.

- JUŻ IDĘ!!

- NAO TEŻ GRA!!!- Odkrzyknął do kogoś Doi. Razem z moim Opiekunem zeszliśmy na dół. W domu nikogo już nie było. Wyszedłem przed dom. Wszyscy czekali na mnie przed bramką od „ogrodu”.

- Trzeba było szybciej konia walić!- Zawołał do mnie pewien chłopak. Niski i szczupły. Fioletowe włosy sięgające mu do ramion tylko w połowie wiązał w kitkę. Czujne fioletowe spojrzenie. Ubrany w kremową koszulkę i zieloną bluzę. Ciemne spodnie.

- Morda!- Odpyskowałem mu. Zaśmiał się cicho i puknął w plecy chłopaka stojącego za nim.

- Shun przylazło.- Powiedział zachrypniętym głosem. Czyżby znowu był chory??

- Tokaji do lekarza idź.- Powiedział Shun. Miałem rację. Shun to jego przeciwieństwo. W sumie nie do końca. Był niski ale nie aż tak jak ja czy Tokaji. Dobrze zbudowany. Blondyn o niebieskich oczach i miłej twarzyczce. Nie wiem dlaczego ale paznokcie zawsze miał pomalowane na czarno.

- Em…- Chłopak z wiecznym szczerzem na mordzie. Szatyn o niebieskich oczach. Wyższy niż ja. Ubrany w zieloną koszulkę spojrzał na mnie z totalnym szokiem na gębie. Toichi.- Katsuyoshi-sensei…- Powiedział zaskoczony. Spojrzałem za siebie. Stał za mną.

- Nao mogłeś mówić.- Powiedział Izo.

- Spokojnie. My na dzisiaj skończyliśmy. Prawda?- Zapytał Suyo.

- Tak.- Odpowiedziałem patrząc przed siebie. Pochylił się nade mną.

- Plan obowiązuje od tego poniedziałku.- Szepnął mi cicho do ucha.

- To czwartek i piątek lecę starym planem.- Powiedziałem dla upewnienia. Zaśmiał się cicho.- Znowu to robisz.

- Wybacz, wybacz.- Powiedział i omijając mnie poszedł w swoją stronę. Głupi Katsuyoshi.

^^~^^

Mój cudowny tydzień dobiegł właśnie końca. Teraz zacznie się katorga na tych wszystkich przedmiotach i w szkole. Dzisiaj rano Gihei i Doi zobaczyli mój nowy plan lekcji. Byli zszokowani. A jak im odpowiedziałem na ich pytanie „To jaki zawód w końcu wybrałeś” ich zszokowanie zamieniło się w zdruzgotanie.

- Czyś ty do reszty zwariował?- Zapytał Gihei. Spojrzałem na niego znad książki od M.A-logi. Pokręciłem przecząco głową.

- Ja uważam tak jak Gihei.- Powiedział Doi. Wzruszyłem tylko ramionami. Milczeli już całą drogę do szkoły a ja pragnąłem tylko o tym aby moi nauczyciele jak najczęściej chorowali.

**kilka godzin później**

Siedziałem ze swoją klasą na lekcji u mojego Opiekuna. Oni musieli opracować jeden z typów magii. Mi kazał przeczytać pięć rozdziałów z książki dla zaawansowanych i opisać je szczegółowo na papierze. Czytanie mogłem ominąć bo książkę tą przeczytałem jakiś miesiąc temu. Skończyłem pisać i podszedłem do niego. Spojrzał na mnie później na moją kartkę i znowu na mnie.

- Szybko ci to poszło.- Zauważył. Klasa spojrzała na nas.

- Bywa.

- Przeczytałeś tematy??

- Tak.

- Wszystkie??

- Tak.

- Tak szybko??- Nie dowierzał. Podszedłem do swojej torby. Wziąłem ją i podszedłem do niego. Wyciągnąłem z niej opasły tom z zaawansowanej M.A-logi z numerkiem V. Czyli ostatnia część która jest już na ostatnim poziomie nauczania. Uniósł zaskoczony brew do góry.- Chcesz mi powiedzieć…

- Tak.

- Przecież nie kazałem ci tego czytać.

- Wiem. Ale jak mi się nudziło to czytałem.- Wzruszyłem ramionami. Budzik na jego biurku zapiał głośno. Wyłączył go.

- Czas minął. Oddajecie swoje prace.- Powiedział. Koło biurka nazbierało się kilka osób. Korzystając z zamieszania czmychnąłem na swoje miejsce. Katsuyoshi poczekał aż w klasie zrobi się cisza i każdy wróci na swoje miejsce. Stanął przed biurkiem i spojrzał na mnie. Wypuściłem głośno powietrze. O co mu znowu chodzi?!- Nao wstań.

- Już, już.- Powiedziałem. Spojrzałem na niego.

- Tak??

- Powiedz mi co wiesz na temat Głosu Syreny?- Zapytał. Spojrzałem na niego. Nabrałem głośno powietrza do płuc.

- Użytkownik tego typu magii wpływa na zachowanie i wole innej osoby poprzez muzykę wyśpiewywaną albą wygrywaną na jakimś instrumencie.- Odpowiedziałem jak robot nie wahając się przy żadnym z wypowiadanych przeze mnie słówek.

- Lodowy Mag?

- Jest to osoba, która potrafi panować nad zimnem, śniegiem i lodem.

- Tabula Rasa?- Kolejne pytanie. Patrzyłem prosto przed siebie ignorując poszeptywania kolegów z klasy.

- To typ magii wpływający na myśli oraz wspomnienia przeciwnika.

 - Podmiana Broni?

- To typ magii pozwalający na przywołanie różnorodnej broni umieszczonej w psychicznej próżni maga. Nie ma jak na razie określonego limitu przyzwanych broni.- Spojrzałem na niego kontem oka. Miał pokerową twarz. Do puki się nie uśmiechnie będzie dobrze.

- Rozgrzeszenie Posejdona?

- Jest to jeden z najrzadszych typów magii. Osoby obdarzone nim ciągle widzą dusze innego człowieka. Kiedy jej dotkną następuje rozgrzeszenie w skutek czego człowiek może stracić pamięć, może nic się nie stać, a może wręcz nawet umrzeć.

- Bliźniacze Planety?

- Typ magii dopadający tylko i wyłącznie bliźniaków. Polega na kontrolowaniu dnia i nocy, czyli księżyca i słońca.

- Kontrola Zwierząt?- Zapytał. Wziąłem kilka głębokich wdechów. Ile jeszcze ma mnie zamiar pytać?

- To typ magii pojawiający się 1/1000000000000 przypadków mutacji. Osoba, która „załapała” tą przypadłość może kontrolować każde stworzenie chodzące po ziemi.

-Skrzydła Szatana?

- To magia pozwalająca jej użytkownikowi wyczarować skrzydła, które uniosą go wysoko
i daleko nie ważne jaki ciężar by ze sobą dźwigał. Skrzydła te nie są trujące tylko dla jego właściciela. Osoba, która je dotnie dostaje paraliżu ciała, ma halucynacje, lęki i koszmarne wizje.

- Oko Demona??- Zapytał. Zadrżałem mimowolnie. Pokręciłem przecząco głową aby trochę się ogarnąć.

- Jeden z najgroźniejszych typów magicznych. Potrafi przewidzieć jakim typem maga byłby człowiek i może wywołać u niego mutacje na życzenie. Nie potrafi jej cofnąć. Spojrzenie Oka Demona zmusza przeciwnika do wiecznego oddania jego właścicielowi.

- Gadzi Pan?

- To typ magii pozwalający na panowaniem nad wszystkimi gadami (i niektórymi płazami) chodzącymi po świecie. Magowie, którzy posiadają tę zdolność zawsze mają przy sobie jakiegoś gada lub płaza siedzącego na jego dominującej ręce.

-Dar Życia?

- Jak mówi nazwa można błędnie ją zinterpretować. Dar życia pozwala jego użytkownikowi odebrać życie każdemu bez żadnego wyjątku.

- Wodna Trumna?

- Magia pozwalająca zapanować nad wodą i jej pochodnymi.

- Runiczny Władca?

- Pan słowa i pisma, który może dokonać prawie wszystkiego posiadając w swoich „rękach” jedno słowo, którego dany człowiek nie chce powiedzieć. Typ maga inteligenta.

-Kontrola X?

- Tak jak u Kontroli  Zwierząt liczba pojawiających się magów z tą zdolnością jest bardzo rzadka (nawet bardziej niż u Kontroli Zwierząt). Kontrola X różni się od Kontroli Zwierząt tym, że Kontroluje rośliny a jej użytkownik ma przy sobie Boskie Stworzenie.

- Kontrola Roślin??

- To typ magii pojawiający się 1/1000000000000 przypadków mutacji. Osoba, która „załapała” tą przypadłość może kontrolować każdą roślinę jaka rośnie na ziemi.

- Telepata?

- To osoba, która potrafi porozumiewać się z kim zechce za pomocą swoich myśli

- Trujący Kieł?

- Osoba, która w swoich płucach utrzymuje trujący gaz (bardziej trujący niż czad lub coś innego). Gaz ten w zależności od dawki jaka może zostać wypuszczona paraliżuje cel.

- Znak Hadesa?

- Tak jak w przypadku Rozgrzeszenia Posejdona jest to typ magii pokutującej. Różni się tym, że osoba która według znaku zgrzeszyła zapada w śpiączkę i do momentu odpokutowania swoich grzechów skrępowana mentalnie i fizycznie rozpalonymi łańcuchami walczy o przebaczenie.

- Władca Smoków?

- To osoba panująca nad Himerami (o dziwo nie ma żadnego powiązania ze smokami. Wręcz nawet działają na siebie agresywnie). Panuję nad ogniem.

- Złote Wnętrze?

- Osoba, która zostanie złapana w pułapkę użytkownika tej magii zostaje uwięziona w świecie, w którym w kółko odtwarzane są najgorsze momenty życia tej osoby. Cel albo wariuje, umiera, albo zostaje uwolniony przez maga.

-Metamorfomag?- Zapytał. Już o więcej pytać mnie nie mógł ponieważ to był ostatni z typów magi jaki istnieje na Powierzchni.

- Mag potrafiący zmieniać całkowicie lub częściowo swój wygląd jak i głos.- Odpowiedziałem. Kiwnął głową na znak, że mogę usiąść.

- Widzicie. Mu zajęło to tylko kilka minut a wam prawie całą godzinę. Biorąc pod uwagę to, że zaczął naukę później niż wy.

- Ale Sensei jest jego Opiekunem więc przykłada się do pana przedmiotu.- Powiedział Fukusaburu- I za pewne go lubi.- Dodał. Zaśmiałem się cicho. Katsuyoshi pokazał na mnie palcem ale patrzył na ucznia z którym rozmawiał.

- Czy tak się zachowuję osoba na swoim ulubionym przedmiocie??

- O co ci znowu chodzi??- Zapytałem. Rzucił we mnie kredą która odbiła się od mojego czoła.

- On mojego przedmiotu wręcz nienawidzi.- Powiedział mój Opiekun.

- Jakoś tego nie widać.- Buru w uparte brnął w ten bezinteresowny spór.

- Ale uwierz mi, że tak jest.- Katsuyoshi najwyraźniej nieźle się bawił.

- Ale…

- Buru przestań.- Przerwałem to.

- Dlaczego nam przerwałeś??- Zapytał Katsuyoshi.

- Bo wiem co chciałeś zrobić.- Odpowiedziałem. Spojrzał na mnie.- Ma sensei rację. Nienawidzę tego przedmiotu ale to, że darze go takim uczuciem nie znaczy że mam się z niego nie uczyć.- Dodałem.

- Jak bez błędu wyrecytowałeś książkę to pewnie zakuwasz po nocach.- Powiedział Buru patrząc na mnie.

- Znając życie przeczytał to z trzy razy.- Powiedział mój Opiekun. Gihei i Doi zaśmiali się cicho.

- Mu wystarczy raz.- Powiedział Doi. Klasa spojrzała na mnie zaskoczona.

- Sensei mogę coś sprawdzić??- Zapytał Buru unosząc rękę do góry. Z racji tego, że do dzwonka zostało pięć minut Katsuyoshi wyraził na to zgodę. Buru naskrobał coś w zeszycie i podszedł do mnie.- Przeczytaj to tylko raz, dobra??- Powiedział. Kiwnąłem głową i wziąłem od niego zeszyt. Spojrzałem do niego. Ukośne pismo z masą błędów. Uśmiechnąłem się pod nosem.

Wiem rze pefnie będziesz się śmieł z mojego pisma i moich błentuf. Ale tak may teścik. Powiedz, że nazywasz się Naoki masz szesnaście lat uwielbiasz groszek i marhewkę jak i rośliny. Twoim uluionym przedmotem jet M.A-logia i jak dorosnesz zostanesz Lofcom. No i chyba tylko tyle. Bo jak więcej ci pisacz będę to zgubiejesz ot moich bedów.

- Już.- Powiedziałem podając mu zeszyt i przecierając oczy.- Ale ty błędy robisz chłopie.- Zamarudziłem patrząc na niego z dołu. Uśmiechnął się tylko. Spojrzał do zeszytu.

- Powiedz co napisałem.- Powiedziałem. Przetarłem oczy wywalając w ten sposób z głowy obraz błędów jaki mi się ukazywał pod zamkniętymi powiekami.

- Wiem że pefnie będziesz się śmieł z mojego pisma i moich błentuf. Ale tak may teścik. Powiedz, że nazywasz się Naoki masz szesnaście lat, uwielbiasz groszek i marchewkę jak i rośliny. Twoim uluionym przedmotem jet M.A-logia i jak dorosnesz zostanesz Lofcom. No i chyba tylko tyle. Bo jak więcej ci pisacz będę to zgubiejesz ot moich bedów. – Wypowiedziałem skupiając się na zachowaniu błędów jakie mi tam napisał.- Proszę ja ciebie nie każ mi tego jeszcze kiedykolwiek robić z twoim pismem i twoimi błędami.- Jęknąłem ukrywając twarz w dłoniach. Czułem na sobie jego spojrzenie.

- I jak??- Zapytał Katsuyoshi.

- Bez błędnie.- Powiedział Buru.

- A zapamiętaj to.- Powiedział mój Opiekun i podał mi jakąś kartkę. Wziąłem ją niepewnie. Po nim to się można wszystkiego spodziewać. Spojrzałem na kartkę. Nie jego pismo tylko kogoś innego. Kogoś kogo nie znałem.

„Kochali się we trójkę, jak poprzednio. Najpierw Anita. Pieszczona i głaskana, tym razem nie zamierzała się spieszyć. Rozkoszowała się chwilą, dotykiem czterech rąk, dwojga ust. Tej Nocy, pot smakował jak miód, a brodawki piersi owocowały malinowo pod rwanym oddechem na końcu języka ciała. Moje dziewictwo. Dziwactwo. Dziwka ze mnie. Co by powiedział tato.. Jego zapach wywołuje u mnie dreszcz, a nim ten dotrze do palców u stóp, już czuję następny… Wchodzi we mnie płynnie i głęboko… Jęknęłam… W windzie nie czekał i nie zadawał żadnych pytań. Po prostu włożył Anicie rękę pod spódnicę, pociągnął dłonią między udami. Miała na sobie tylko pończochy. Zatrzymał się, popatrzył jej
w oczy, a potem po prostu wbił w nią palce, jakby robił to od zawsze. Jęknęła, chociaż nie chciała. Wcale nie chciała. Marzenie dziecka w fabryce zabawek. Możesz mieć wszystko, tylko wskazać paluszkiem. Czasem, kiedy byłam na nim, kiedy on był we mnie, zaczynałam mówić po polsku. Syczeć, szumieć. (Tak to odbierał: szum i syk i niesłychanie seksowne „R”). To dobrze na mnie działało, to dobrze działało na niego. Mówiłam złe rzeczy. Mówiłam o naszych ciałach i o tym, czego chcę. Palimy papierosa jednego za drugim i próbujemy rozmawiać, tylko że się nie bardzo klei, toteż przesiadam się na jego kolana czy raczej na członka sterczącego znad rozporka. Ale to nie wystarcza i dość niewygodnie jest, więc odwraca mnie tyłem do siebie, podciąga spódnicę, opiera o barierkę, zaciska dłonie na piersiach i rusza się – raz, dwa, trzy, cztery i…już jest po wszystkim. Wyobrażacie to sobie, dziewczyny? Przygryzasz płatek ucha, jestem już taka wrażliwa na ciebie, że to aż niemożliwe. Jestem kobietą twoją brakującą częścią. Staram się nie niecierpliwić, czekam z utęsknieniem. Już wiesz, muskasz ustami moje wargi, wdzierasz się. Jestem kobietą, ciałem świętym i grzesznym. Chcę, żeby cierpiał, żeby choć raz w życiu poczuł to, co czułam przez ostatnich kilka miesięcy. Skrzywdź go, tak jak on krzywdził mnie i inne kobiety. Zabaw się nim. Zupełnie jakbym straciła rozum, albo nagle mój mózg przeniósł się w dolne partie mojego ciała i krzyczał głośno: „Wypieprz mnie! Wypieprz  mnie!”. Zniecierpliwiona przesunęła stanowczo dłoń przyjaciela. Sprawiał wrażenie trochę zdziwionego, ale skorzystał gorliwie z okazji. Gdyby jej się nie zwierzał po pijaku, co robi, żeby dziewczyna dała mu się zerżnąć, to może i Aśka by się zachwyciła… Cały czas pytał, czy wszystko w porządku. Zapewniał, że jest piękna, a nawet, w kluczowym momencie, wyszeptał jej do ucha, że jest tą jedyną i bardzo ją kocha. Zabrzmiało to w jego ustach wyjątkowo nienaturalnie i kiczowato, lecz nie przejęła się tym zbytnio. To taka nasza potajemna gra. Umysłem pętasz moje ciało, a ciałem pętasz cały mój umysł. Patrząc prosto w zniewolone oczy, czekasz na moje ostatnie skinienie, a ja cała drżę z niedoczekania. W końcu, najgłębiej jak tylko się da, sięgając po samą duszę, wchodzisz we mnie. Zlizuję z niego każdą kropelkę potu. Spijam wszystko, co pochodzi od Ciebie, i wprawia mnie to w błogostan. Każda skradziona cząstka Twego istnienia jest jak drogocenne ziarno zasadzone w głębi mnie, które codziennie Konam, zamieram w Twoich ramionach, by zaraz na nowo zmartwychwstać. Rodzę się po to, byś mógł ponownie mnie posiąść. W ślepym szale, wśród krzyków i szeptów, poniewierając nasze ciała w otchłani kochania, jednoczymy się na zawsze. Uśmiecham się dumnie do odbicia w lustrze, bo widzę naprawdę piękną kobietę. Tak, jestem piękną kobietą. Rozchyliła wargi, niespodziewanie podniecona. Dotknęła lekko jego męskości i wyczuła oszałamiającą twardość. Zachłannie połączył język z jej językiem i ścisnął lekko pierś. Sutki twardniały, między nogami robiło się wilgotno. Chciał ją pocałować, odwróciła głowę. Kochała się z nim tamtej nocy dwukrotnie, lecz nie przeżyła rozkoszy. Porusza biodrami, aby ułatwić najgłębszą penetrację, jak zatapia się w bezwstydnych pieszczotach i krzyczy, prężąc się nieprzyzwoicie. Dość! – coś wrzeszczało w jej głowie. Położył się obok i gwałtownym ruchem rozchylił jej uda, równocześnie całując w usta. To połączenie brutalności
z czułością sprawiło, że dalsze czekanie stało się niemożliwe.

– Wejdź we mnie teraz – prosiła. Zrobił to, jednocześnie ciągnąc ją za włosy tak, że czuła ból,
i całując namiętnie w usta. Prężyła się, po raz pierwszy w życiu doświadczając wrażenia, że oddaje się mężczyźnie, staje się jego niewolnicą i zabawką.

-Jaką pozycję lubi pani najbardziej? – spytała, otwierając drzwi. – Klasyczną, od tyłu na podłodze czy też może na biurku? „Skarbie, jeszcze, jeszcze mnie zabierz tam w rozkosz poznania tego, czego jeszcze nie odkryłyśmy w ciele ludzkim”. Odpowiadam Ci: „Pokażę Ci teraz, jak kobieta kocha kobietę”. Palcem wskazującym przesuwam po łuku nabrzmiałej od tętnic istnienia szyi. Ona, ona, Moja Luba, Moja Ukochana, patrz, patrz we mnie i szepcz, patrz i jęcz, jak moja miłość wskrzesza i Twoje niegdyś połamane życie, Moja Luba, Moja Luba… Tonę w tych oczach, ubóstwiam brzmienie tego głosu, ale to jeszcze nie powód, żeby się rumienić! Nie znoszę tej przeklętej maniery, zgodnie z którą przy niezauważalnych dla większości podtekstach ta purpurowa barwa spływa z twarzy na dekolt.. Założył jej na oczy przepaskę pachnącą kwiatami (czyżby konwalie?), i przytulił do siebie. Uniósł ją delikatnie pozwalając, by długie włosy falowały ruchami powietrza. Wiedział, że skóra głowy jest na tyle wrażliwa, by sprawiało jej to przyjemność. Przecież siła kobiecego flirtu polega na tym, że każdego można sobie wziąć na chwilę. Po co więc marzyć na jawie? Gwałtownymi szarpnięciami zdjęła z siebie koszulkę Włożył ręce pod jej rozpięty płaszcz, przywarł do niej całym sobą, zasypał ją żarliwymi pocałunkami. Przymknęła oczy, wyobrażając sobie, jak w jej mieszkaniu zrzucają z siebie przemoczone ubrania i wchodzą do pełnej piany wanny. Zatapiał się w jej, zapewne długich i prostych, włosach. Wchłaniał ich woń całym sobą. Pieścił je. Rozbierał matkę swego dziecka ze śnieżnobiałej bluzki. Rozpinał silnymi dłońmi delikatne guziczki. Wodził wokół nagich piersi, może małych, może dużych. Dotykał jej brzucha, nóg, ud, każdego zakątka jej ciała. Był całym sobą w niej, przenikał ja na wskroś, kochał każdym fragmentem swojego ciała i swojej duszy. Choć wiem, ile kosztuje gram najczystszego zjednoczenia się z całym tobą, z każdym centymetrem twojego świata. Koło mnie, na zielonym kobiercu miłości położyłeś swoje ciało. Teraz ty mnie rozbierałeś. Mocno szarpałeś moją bluzkę, może on też tak szarpał jej bluzkę. Rysowałeś na moim nagim brzuchu wzorki przyzywające wszystkie uczucia świata. Szeptałeś zaklęcia. Dotykałeś palcami każdego wzgórza
i każdej doliny, każdego wąwozu i każdego zaułka. Moje dłonie nie potrafiły wyswobodzić się z kajdan niewoli matki ziemi. Przyoblekam się w najlepszą kochankę. Całuję delikatnie każdy opuszek palców, po kolei. Całuję każdy milimetr ciała, choć wiem, że nie powinnam teraz tego robić. Namiętność jest silniejsza ode mnie. Pod powiekami pozostał zupełnie inny obraz, jednak czas powoli zamazuje szczegóły. Chowam się w swoją skorupę, jednocześnie chowając do niej ciebie. Rozgrzane dłonie błądzą po stopach, łydkach, kolanach, udach. Błądzą wewnątrz i na zewnątrz. Czują, jak wzrastasz ponad miarę. Wypełniasz mnie sobą przy każdym możliwym ruchu. Stapiasz się z moim istnieniem. Czuję twój oddech na moim karku, twój język błądzący po pustyni mojego ciała, chcący wejść do świątyni. Wyciąga dłoń. Palce dotykają chłodnego szkła, pozbawiony zakrętki gwint szybko znajduje drogę do ust Renaty. Alkohol najpierw pali jej gardło, wyciska łzy z oczu, potem rozlewa się kojącym ciepłem po ciele. Na szczęście zanim zaczął oceniać jej urodę, przycisnął ją do siebie serdecznie, prawie namiętnie. Poczuła wtedy jego zapach, wbrew oczekiwaniom aż nazbyt naturalny, i jeszcze coś, czego się nie spodziewała, co ją szokowało, podniecało i dawało nadzieję, że to, co było dotąd wirtualne, stanie się realne i to już wkrótce. Lubię się kochać w wannie. Palce wspięły się na moje kolano. Pogładziły je, ścisnęły. Zawahały się. Podjęły wędrówkę. Sunęły wyżej i wyżej wzdłuż ud, niezmordowane, ciekawskie, to mocne, to delikatne. Wreszcie najodważniejszy z nich, kciuk, zrobił to – przywarł do czekającej, rozgrzanej czeluści. Jęknęłam. Szepcząc, wędruje dłońmi po twoich plecach, barkach, czuję pod palcami krótko ostrzyżone, sztywne włosy na twoim karku…Masz ładne uszy – nieduże, przylegające… aksamitne… Oczy –wreszcie widzę je
z tak bliska…Jeszcze bliżej…usta dotykają ust…”

 Oddałem mu kartkę ( w sumie to rzuciłem ją na jego biurko).

- Powtórzysz to??- Zapytał wrednie.

- Idź się leczyć.- Powiedziałem.

- To tam było napisane??- Zapytał zaciekawiony Buru. Spojrzałem na niego jak na idiotę.

- Czy ciebie do reszty pogrzało, że tyle czasu czytałbym trzy słówka?- Zapytałem.

- Nie wyrecytujesz tego?- Zapytał Katsuyoshi. Spojrzałem na niego. Uśmiechał się. Wstałem zgarniając swoje rzeczy z ławki i pakując je do swojego plecaka.- Naoki?

- Idę stąd.

- Lekcja jeszcze się nie skończyła.- Zauważył.

- Gówno mnie to obchodzi. Nie będę siedział ani minuty dłużej  z takim zbolem jak ty.- Powiedziałem i wyszedłem z klasy trzaskając głośno drzwiami.

^^~^^

Wszedłem do domu. Gihei mówił, że wróci później. Wracając się do domu zauważyłem, że nie tylko on bo i Doi był czymś bardzo zajęty. Wdrapałem się po schodach do góry. Przebiorę się w coś lekkiego, odgrzeje coś na szybkiego, zrobię lekcje i położę się spać. Wszedłem do swojego pokoju rzucając plecak na podłogę i stanąłem jak wryty.

- Co ty tutaj robisz?- Zapytałem patrząc na postać leżącą na moim łóżku.

- Czekam na ciebie.- Powiedział Toshio. Miał dziwny głos.- Nie zapalaj.- Poprosił kiedy chciałem zapalić światło. Wzruszyłem ramionami ściągając koszulę i marynarkę mundurka wieszając je na wieszaku. Ubrałem luźną koszulkę.

- Jestem to chyba możesz powiedzieć co chcesz.- Powiedziałem ściągając spodnie i ubierając dresy.

- Mogę u ciebie przekimać na jakiś czas ale tak aby nikt o tym nie wiedział??- Zapytał patrząc w sufit. Spojrzałem na niego zaskoczony siadając na wiklinowym fotelu.

- Hę??- Zapytałem.

- Nie mam do kogo się zwrócić. Jeżeli pójdę do brata od razu mnie wyda. Tak samo z resztą mojego oddziału.- Wyjaśnił. Zapaliłem lampkę i poświeciłem na niego. Miał rozwaloną brew oraz wargę jak i kilka sporych siniaków.

-…- Przyglądałem mu się w milczeniu po czym wyszedłem z pokoju i wróciłem po chwili niosąc ze sobą apteczkę.- Usiądź.- Powiedziałem zabierając się za opatrywanie jego ran. Obaj milczeliśmy przez dłuższą chwilę.

- Lepiej pójdę.- Powiedział kiedy zabrałem się za sprzątanie wacików i wody utlenionej.

- Możesz zostać. Ale jak w domu będzie ktoś jeszcze to masz nie wchodzić z mojego pokoju. Przeważnie nikt tutaj do niego nie wchodzi jak mnie nie ma więc nie masz co się martwić, że ktoś cię tutaj znajdzie.- Wyjaśniałem. Przyglądał mi się uważnie.

- Dlaczego?? Zapytałem cię o pomoc ale nie musisz mi jej udzielać.

- Nie tyle, że ci pomagam. Przechowuje cię. A jeżeli wydanie cię wyda mi się bardziej opłacalne to po prostu cię wydam.- Powiedziałem.

- Miły jak nie wiem co- Zaśmiał się cicho i zakaszlał. Podwinąłem jego koszulkę do góry. Cały był podrapany i posiniaczony. Spojrzałem na niego. Czerwony na twarzy patrzył gdzieś w bok. Zabrałem się za opatrywanie jego ran po raz kolejny.

- Nie wnikam.- Wyjaśniłem cicho aby nie przejmował się zbędnymi rzeczami na zapas.

 *********************************************************

mam nadzieję, że wam się podobało:)

kolejny rozdział będzie nosił tytuł:10. „Tylko ja mogę nazwać siebie głupkiem 

i nie chcę tych słów słyszeć od innego głupka.” 10.  a ja póki co wracam do skrobania (kończenia) kolejnego rozdziału na ten i kolejny blog.