16. „Well I'd never want to see you unhappy” 16

Hej. Wiem, że dawno przekroczyłam termin dodania rozdziału.
Nie będę się tłumaczyć dlaczego to zrobiłam. Po prostu tak wyszło... i za to przepraszam.
Wiem również że powinnam podać iedy pojawi się kolejny rozdział ale niestety tego nie zrobię ponieważ nie mam go jeszcze skończonego i nie wiem jkiedy to nastąpi;/

Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do czytania:)
***************************************************************

Siedziałem w gabinecie Ryu w szpitalu. Dzisiaj odbywał się mój dzień praktyki. Czekałem aż przyjdzie z jakiegoś zebrania kiedy zadzwonił mój telefon. Dobrze, że zadzwonił jak go nie było albo jak byłem przy pacjentach bo by mnie żywcem zjadł. Wyciągnąłem go z kieszeni. Nieznany numer? Kto to mógł być? Odebrałem.

- Tak?

- Naoki?- Po drugiej stronie rozbrzmiał znajomy głos.

- Buru?

- Tak.

- Skąd masz mój numer?

- Kiedyś podwinąłem go z telefonu Yujiro. Wiedziałem, że tak będzie szybciej niż jakbym miał wziąć od ciebie.

- Aha. Rozumiem. Coś się stało?- Zapytałem. Dłuższa chwila milczenia.

- Wiesz może gdzie pracuje dzisiaj Yujiro?

- Powinien być w biurze.

- Nie ma go tam.- Padła szybka odpowiedź.

- No to…- Pomyślałem przez chwilę. Przypomniało mi się coś.- Mówił coś wczoraj że wybiera się razem z Ryoko i Munoto do sąsiedniej Sfery. Ma wrócić dzisiaj pod wieczór. A co?

- Poszedł?

- Poszedł.

- Powiedział, że wróci wieczorem?

- No tak wczoraj mówił w robocie jak mnie opierdzielał i kazał iść dzisiaj na praktykę do szpitala.

- Jesteś w szpitalu?

- Tak. Czekam na Ryu-sensei. Cały dzień każe mi latać z plastrami tylko. Chcę temu zaprzeczyć i poprosić o jakiś dobry przypadek do wyleczenia. Nie wiem złamanie, skaleczenie czy coś. A nie dzieciaki z dzianych rodzin z podrapanymi kolanami po bójce czy coś w ten deseń.- Powiedziałem. Zaśmiał się cicho. Miał jakiś dziwny śmiech i głos. Coś się musiało stać.

- Rozumiem.

- Buru? Czy coś się stało?

- Nie. Nic. Dlaczego tak myślisz?

- Ponieważ słyszę po twoim głosie, że coś jest nie tak.

- Nie. Wydaję ci się. Wszystko jest w porządku.

- Jesteś tego pewien.

- No tak. Przecież wiem.

- Ok. Nie nalegam jeżeli uważasz, że wszystko jest w porządku. Postaraj się może trochę później dodzwonić do Yujiro.

- Nom. Wiem. A ty pogadaj z Ryu. Na pewno pozwoli ci się zająć jakimś szczególnym przypadkiem.- Powiedział. Zaśmiałem się cicho.- Musze kończyć. Jeszcze spróbuję się dodzwonić do Yujiro.

- No pa.- Powiedziałem i połączenie zostało zerwane. Do pomieszczenia wszedł Ryu. Spojrzał na mnie.

- Co znowu?

- Zmień mi pacjentów na dzisiaj.

- Co proszę?

- Nie jestem pięciolatkiem aby zajmować się takimi przypadkami jak teraz.

- Nie mogę ci dać czegoś poważniejszego.

- Bo?

- Bo jest za wcześnie.

- Weź nie chrzań. Dobrze wiesz jak długo w tym siedzę.

- A jeżeli ci się nie uda i coś schrzanisz.

- Wtedy przeproszę. Ale nie ma szans abym coś takiego zrobił.

- A jak twój pacjent umrze?

- Nie ma szans.

- Dobra. Kolejny pacjent który przekroczy drzwi szpitala na noszach będzie twoim pacjentem. Ale pamiętaj, że będę cię obserwował z daleka i zobaczę jak sobie radzisz.- Powiedział. Kiwnąłem twierdząco głową i wstałem udając się na izbę przyjęć zająć się klejeniem kolan i innych części ciała dzieciaków jednocześnie przyglądając się drzwiom. Z jednej strony chciałem aby ktoś tamtędy przejechał z drugiej chciałbym aby nikt nigdy ich nie przekroczył.

^^&^^

Stałem przy recepcji z telefonem służbowym (szpitalnym) przy uchu. Po kilku sygnałach odebrał.

- Słucham.

- Yujiro?

- No wiem. Interesuje mnie kto mów.

- Naoki.

- Dlaczego nie dzwonisz ze swojego telefonu.

- Ponieważ jestem w szpitalu.

- Co się stało?- Zapytał po chwili milczenia. Wypuściłem głośno powietrze.

- Dzwonił do ciebie Buru?

- Wie, że ma tego nie robić jak jestem w pracy.

- Wiem. Ale dzwonił do ciebie?

- Nie wiem. Nie zerkałem na telefon.

- Dzwonił do mnie. Coś się musiało stać.

- Przesadzasz.

- No przecież słyszałem.- Powiedziałem. Zaklął cicho pod nosem.- Co się stało.

- Zapomniałem.

- O czym?

- Dzisiaj są jego urodziny.- Powiedział. Ręce mi odpadły.

- Jak mogłeś o czymś takim zapomnieć?!

- Sorry kończę. Musze do niego zadzwonić.- Powiedział i pospiesznie się rozłączyć. Pokiwałem przecząco głową. Po korytarzu rozniósł się głośny i piskliwy dźwięk dzwonka. Znak, że niedługo przywiozą kogoś ciężko rannego. Jakim cudem takie rzeczy jeszcze się działy nie miałem pojęcia? Ryu stanął koło mnie i podał mi parę rękawiczek.

- Oddychaj spokojnie. Nie denerwuj się. I przede wszystkim myśl trzeźwo.

- No przecież wiem.- Powiedziałem oburzony. Uśmiechnął się delikatnie pod nosem po czym przybrał poważny wyraz twarzy kiedy drzwi otworzyły się a do środka wpadło kilku kolesi pchając łóżko z poszkodowanym. Jeden z nich podbiegł do nas.

- Młody mężczyzna. Lat piętnaście. Otrzymał pięćdziesiąt ran nożem. Stracił dużo krwi. Jakaś staruszka znalazła go wykrwawiającego się na tyłach jej sklepu. Wezwała nas. Jego ciało zostało również boleśnie pocięte.- Powiedział podając mi kartę zdrowotną oraz opis zdarzenia. Spojrzałem w papiery. Moje serce zatrzymało się na dosłownie ułamek sekundy. Dokumentacja gruchnęła o podłogę. Mężczyzna podniósł ją i spojrzał na mnie. Ryu nakazał mu kiwnięciem głowy pokazać zawartość teczki. Spojrzał na nią później na mnie.

- Odsuwam cię od tego.

- Zapomnij!

- Nie pozwolę ci się nim zająć.

- ZAPOMNIJ!- Wydarłem się na niego i pognałem szybko w stronę Sali operacyjnej oddychając szybko.

^^&^^

Wszędzie pełno krwi. Nie było widać żadnego czystego kawałka. Zapach leków i piszczący dźwięk obwieszczający zaprzestanie pracy serca. No i mój ciężki oddech roznoszący się po pokoju kiedy mimo wszystko nadal kontynuowałem masaż serca po tym jak zastygło w trakcie operacji.

- Naoki! Przestań! Już mu nie pomożesz!- Ryu próbował mnie zdjąć z niego. Odepchnąłem go.- NAOKI!!!

- Chcesz mi powiedzieć, że mam się poddać?!

- Straci za dużo krwi! Serce nie bije już od ponad godziny! Mózg nie działa! Umarł! Nie męcz jego biednego ciała!

- Mam się tak z tym pogodzić?!

- TAK! JESTEŚ MEDYKIEM DO CHOLERY JASTEJ WIĘC SIĘ TAK ZACHOWUJ BO CIĘ WYWALĘ ZE SZPITALA!!!- Wydarł się na mnie. Drgnąłem. Wziąłem kilka głębokich wdechów. Zszedłem ze stołu operacyjnego (wdrapałem się na niego w trakcie reanimacji aby było mi wygodniej). Spojrzałem na zegarek.

- Czas zgonu: 15.59.- Powiedziałem wyrzucając rękawiczki do śmietnika. Udałem się na zaplecze. Zdjąłem z siebie zakrwawione ubranie. Wyszorowałem dokładnie ręce. Ubrałem na siebie świeże i czyste ciuchy. Ryu stał w drzwiach. Przyglądał mi się uważnie.

- Ja do nie…

- Nie. Ja to zrobię.- Powiedziałem i wyszedłem z pomieszczenia udając się do gabinetu ogólnego wszystkich lekarzy. Wiedziałem, że Ryu będzie za mną podążał jak cień śledząc dokładnie każdy mój krok i ruch.  Wszedłem do środka podchodząc do biurka z telefonami. Sięgnąłem po jedną z słuchawek. Wybrałem numer telefonu i poczekałem chwilę. Po sześciu sygnałach ktoś odebrał telefon.

- Przestań się wygłupiać. Ja tutaj pracuje. Przecież do niego dzwoniłem.

- Czy mam przyjemność z panem Yujiro?- Zapytałem patrząc przed siebie. Chwila milczenia.

- Tak. A kto mówi?

- Z tej strony Naoki ze Szpitala w Sferze 22.- Powiedziałem cichym i spokojnym głosem.

- Wiedziałem, że to ty!! Co ty znowu odpierdzielasz?! Przecież mówię, że w pracy jestem!

- Rozumiem. Ale z przykrością musze pana powiadomić, że pana przyjaciel Fukusaburu mieszkaniec Strefy 117 zmarł dzisiaj w naszym szpitalu o godzinie 15.59. Proszę przybyć najszybciej jak pan potrafi w calu pożegnania się ze zmarłym gdyż jego ciało zgodnie z obowiązującym prawem wróci do swojej Strefy.

- Co ty… czego się naćpałeś?! To nie jest śmieszne! Takie żarty!

- Z całym szacunkiem, ale to nie jest żart.

- Naoki Kurwa! Co ty gadasz?!

- Ciało zostanie przewiezione do jego rodzimej Strefy dzisiaj o godzinie 22. Przepraszam i proszę przyjąć moje najszczersze wyrazy współczucia.- Powiedziałem i się rozłączyłem Odwróciłem się i spojrzałem w czujne spojrzenie Ryu. Przyglądał mi się uważnie.

- Nie będziesz płakać?

- Nie. W pracy jestem. Sensei pozwoli, że wrócę do swoich obowiązków.- Powiedziałem i omijając go udałem się do izby przyjęć.

******************************************************

Mam nadzieję, że wam się spodobało. Kolejny rozdział postanowiłam zatytuować:

 17. „To co jest rzeczywistością wczoraj było nierealnym marzeniem”. 17.